HVH – Twintig seizoenen lang was de linkerflank van de hoofdvelden van Hoek van Holland en (verre) omgeving zijn domein. Nillson van der Hoff groeide op bij Hoekse Boys, maakte een tussenstop bij ’s-Gravenzandse VV en stond mede aan de basis van de wederopstanding van het Hoekse voetbal onder de vlag van fusieclub HVC’10. Afgelopen mei zegde de 36-jarige Hoekenees het selectievoetbal vaarwel tijdens zijn persoonlijke afscheidswedstrijd.
Begonnen de jaren dan toch te tellen? Allerminst: als de piepjes van de looptest over het veld schalden, dan behoorde de verdediger nog altijd steevast tot de taaiste overblijvers. En als tijdens conditietrainingen een heuvel diende te worden bedwongen, stond de nestor toch als eerste boven. ,,Maar al vrij vroeg merkte ik dat ik totaal niet gemaakt ben voor een reservebank,’’ aldus Van der Hoff. ,,Zelfs als de trainer gewoon een punt zou hebben. Ik ben liever die keuze, die er toch eens zou gaan komen, voor. Nu bepaal ik als basisspeler zelf wanneer het mooi is geweest.’’
Plezier als voorwaarde
De vaste volgers van HVC’10 keken vaak vol bewondering naar de gave van Van der Hoff om vanaf linksachter meters te kunnen blíjven maken en zich vakkundig te bemoeien met de aanval. Of vol verbazing, want de 36-jarige levensgenieter heeft altijd bekendgestaan als speler die er eerder een Bourgondische dan Spartaanse leefwijze op nahoudt. ,,Het hele gebeuren buiten het voetbal om is voor mij misschien nog wel belangrijker,’’ zegt Van der Hoff. ,,Het lachen met die gasten, ‘de kleedkamer’. Een leuke spelersgroep was voor mij altijd een absolute voorwaarde.’’
Van der Hoff begon als pupil bij Hoekse Boys en debuteerde onder trainer Louis Knipscheer als zestienjarige. ,,Voor de Westland Cup tegen Excelsior Maassluis,’’ herinnert Van der Hoff zich. ,,We verloren met 5-1 en ik stond tegen een rechtsbuiten die tot beste speler van de regio was verkozen. Gelijk een goede vuurdoop, zoals ze zeggen. Het ging nog vrij aardig, zo meldden ze me tenminste na afloop. Geen idee of ze dat echt meenden, haha! Stond ik daar tussen allemaal mannen die inmiddels tegen hun pensioen aanlopen.‘’
De wederopstanding
Na tien seizoenen maakte Van der Hoff de overstap naar ‘buur’ ’s-Gravenzandse VV. ,,Ik vertrok met m’n maatje John Labigar, met wie ik richting de dertig jaar samen heb gevoetbald,’’ aldus de back. ,,’Rood-Wit’ was eenzelfde club als Hoekse Boys met volop sfeer en gezelligheid. Tegen Naaldwijk speelden we voor 2.500 Westlanders om het kampioenschap.’’
Voor het Hoekse voetbal waren het destijds bedroevende tijden. Zowel Hoekse Boys als Hoek van Holland bivakkeerde in de kelder van het amateurvoetbal, aan jeugdopleiding werd niets gedaan en talent waaierde steeds jonger uit naar de vele omringende verenigingen. ,,Eerst werden we allemaal uitgenodigd door Aad Moerman van restaurant Unicum,’’ vertelt Van der Hoff. ,,Daar werd het fusieplan neergelegd. En vooral het nadrukkelijke verzoek aan ons als Hoekse voetballers, die inmiddels overal en nergens speelden, om onze schouders eronder te zetten en terug te keren.’’
Maar het raakte in een stroomversnelling. ,,Leroy Smits ging meteen aan de slag om iedereen al bij Hoekse Boys bij elkaar te brengen, zodat we daarna als HVC’10 zo hoog mogelijk konden starten,’’ aldus Van der Hoff. ,,Mooi hoe dat ging toen. In de Timeless, onze stamkroeg, werd er zo avond na avond razendsnel een hele ploeg opgetrommeld. Ik had mijn jawoord al gegeven aan ‘Rood-Wit’, maar uiteindelijk werd ook ik omgepraat en kwamen de superjaren met kampioenschappen, promoties en als hoogtepunt het bereiken van de eerste klasse in 2014. Een jaarlang met een vriendenteam vol Hoekse jongens tegen allemaal ‘betaalclubs’: een mooie ervaring.’’
Het zegt alles over de routinier dat de technische staf onder leiding van trainer Pim van der Hoorn erop stond dat hij, vanwege zijn rol in de groep, nauw betrokken blijft bij de selectie. Van der Hoff: ,,Zelf wil ik ook niets liever dan blijven meetrainen en bij die gasten betrokken blijven, zoals in de bus naar uitwedstrijden. En bij een berg blessures en schorsingen sta ik er natuurlijk.’’
Zijn officiële afscheidswedstrijd heeft hij echter al gehad. ,,Dat was echt geweldig, een onwijze eer,’’ vindt Van der Hoff. ,,Dat iedereen die ik op het lijstje had gezet, echt van alle generaties waar je mee hebt gevoetbald, er is en dat er ook nog veel mensen komen kijken… Ik heb niet zo gek vaak gezien dat iemand zo’n afscheid krijgt. Maar ik moet eerlijk zeggen: als er niet eens een bosje bloemen was geregeld, dan had ik het ook best gevonden. Ik heb zoveel mooie momenten aan dat voetbal overgehouden en dat is mij al zóveel waard.’’
Foto: Danny Ploegaert
- Schiedamse volleybal international Wessel Keemink vervolgt Carrière VfB Friedrichshafen
- Luigi Bruins verlengt bij Zwaluwen: "Er zit nog zoveel potentie in deze groep"
- Winterse transferperiode mogelijke uitweg voor Ivanusec: ‘Dinamo Zagreb wil hem graag terug’
- Wie moet er onder de lat tegen PSV? ‘Het is nooit dat iets vijf dagen voor de wedstrijd al beslist is’
- Vacature: 'Slapende reus' LYRA zoekt gepassioneerde hoofdtrainer
- Waterwegsport.nl tussenbalans: CION, HBSS, HVC’10 en VFC
- Twan Witteveen is Mahorokan Judoka van het Jaar 2024
- Vanaf 2025 één centraal sportloket in Schiedam
- Brian Priske: ‘Hadden niet de volledige controle’ (video)
- Sparta Rotterdam ontvangt Go Ahead Eagles voor de beker
