Ik weet het zelf: Ik ben de man ‘op de bank met chips’ (uitdrukking van de leukste en origineelste zwemster Tes Schouten). Ik besteed deze weken uren aan het kijken van ook de meest onbenullige wedstrijden, zoals skateboarden, handboogschieten (een soort darten op afstand), over heuveltjes rijden met kleuterfietsjes. Af en toe vloek ik een scheldwoordje bij het weer verprutsen van een medaille. Na vier dagen stonden we nog op nul. Het voorspelde aantal gouden medailles door allerlei databureaus gaan we natuurlijk niet meer halen Het meest baalde ik de hele week van de Hollandse sporters op de tatami. Geen enkel goed resultaat. Dat mag een judoka’s zich best aantrekken.
Ik dacht met weemoed terug aan de prachtige gouden medaille van Geesink in 1960 die in Tokio zelfs een Japanner in een houdgreep nam. Ik was tien; we hadden geen televisie, maar ik mocht wel in zwart-wit juichen bij de buren.
Een ruim jaar later stond ik zelf in een wittig(want ongewassen geleend) judopakje onwennig bij sportschool Van Gorsel in de Westwijk. Niet omdat ik het zelf zo graag wilde, maar de schoolarts vond dat ik wel wat kilo’s mocht aankomen. Ik leek wel een oorlogskindje, had hij gezegd. Eerlijk gezegd vond ik er niets aan: dat rukken en plukken aan je pakje. En bij het eerste wedstrijdje op een beginnersniveau lag ik al binnen vijf seconden op mijn rug. Net zo ’n 15-jarig meisje uit Kiribati dat 14.000 kilometer vloog en na vijf seconden Parijs weer kon terugkeren naar het eilandje in de Grote Oceaan. Waarschijnlijk krijgt ze een heldenonthaal. Ik niet thuis, mijn vader lachte zich nog krommer dan hij al was. Hij had door de oorlog schijt aan alles gekregen: de dominee, de burgemeester of de schoolarts. ”Ga maar weer lekker voetballen, jongen.” Het pakje was toch geleend.
Toch bleef ik altijd zeggen dat ik ooit op judo had gezeten. Het maakte nooit indruk op mijn klasgenoten die altijd centimeters groter en kilo’s dikker waren. Gelukkig ging voetballen bij Zwaluwen me beter af. Daar was het aantal kilo’s niet bepalend, hoe minder hoe sneller.
Toch bleef ik judo volgen. Ook in 2000 keek ik naar de spelen in Sydney. Het Vlaardingse hart ging weer helemaal open, toen Mark Huizinga de gouden medaille met aantrekkelijke werppartijtjes won. Vier jaar later nog een keer brons. Mark trainde bij de beroemde Chris de Korte en later deed Edith Bos dat ook. Ook zij won een Olympische medaille met haar spectaculaire inzet. Daarom associeerde ik haar ook met Vlaardingen. Later was ook Dennis van der Geest leuk om naar te kijken. Bij drie Olympiades won hij één medaille. Henk Grol ging er ook altijd lekker vol in.
Maar het judo is de laatste jaren zo saai geworden. Vier minuten plukken en rukken aan het pakje van de tegenstandeer. Drie keer een shido en je mag naar huis. Soms leken de Nederlandse judoka’s meer op zoek naar een treinticket naar Holland in plaats van een waza-ari of ippon bij de tegenstander proberen. Een ander kreeg ineens migraine, een derde kreeg geen grip op het pakje van de tegenstander. Weer anderen klaagden over de kilo’s van de tegenstanders uit Oezbekistan, Tadzjikistan of Kazachstan Die hadden vast en zeker een goede schoolarts gehad of kilo’s oud-Russisch testosteron, dat kan ook natuurlijk.
Ik ben benieuwd of Mark Huizinga, Edith Bos, Dennis van der Geest hun smart-tv uitgezet hebben bij “zoveel pech.” Anton Geesink zou zich in zijn graf omdraaien, om te zorgen om ippon te voorkomen. Sinds veertig jaar geen Olympische medaille bij het judo. Zelfs de chef de mission van het judo sprak van ‘los zand.”
Ik zelf kreeg enorme heimwee naar Huizinga. Maar ja, ik ben wel die man op de bank met een zak chips, die zelf ooit ook maar vijf seconden op de tatami bleef staan en daarna 14.000 dm naar de Oosthavenkade moest terug fietsen.
Heimwee is een bijzondere emotie. Vannacht droomde ik dat ik boodschappen deed in een Schiedamse supermarkt ergens in het Sveapark (de chips waren op). Bij de kassa stond een massieve kerel in een blauw judopak met nummer 50. Mark stak zijn vuist naar me op: ”Ik ga weer trainen, Polly. Over vier jaar judoën we weer in Los Angeles. Edith en ik” Heimwee biedt altijd troost.
Foto: Wikipedia
- Schiedamse volleybal international Wessel Keemink vervolgt Carrière VfB Friedrichshafen
- Luigi Bruins verlengt bij Zwaluwen: "Er zit nog zoveel potentie in deze groep"
- Winterse transferperiode mogelijke uitweg voor Ivanusec: ‘Dinamo Zagreb wil hem graag terug’
- Wie moet er onder de lat tegen PSV? ‘Het is nooit dat iets vijf dagen voor de wedstrijd al beslist is’
- Vacature: 'Slapende reus' LYRA zoekt gepassioneerde hoofdtrainer
- Waterwegsport.nl tussenbalans: CION, HBSS, HVC’10 en VFC
- Twan Witteveen is Mahorokan Judoka van het Jaar 2024
- Vanaf 2025 één centraal sportloket in Schiedam
- Brian Priske: ‘Hadden niet de volledige controle’ (video)
- Sparta Rotterdam ontvangt Go Ahead Eagles voor de beker
